Geçen sene bu zamanlar ayın 18 inde bir sergimiz vardı Çatı Ressamlarıyla..Serginin ilk günü gecesi hayatımın en kötü telefonlarından birini aldım..Annemin babası olan İsmail Dedemi kaybetmiştik.Yanında büyüdüğümüz için ve onu çok sevdiğim için bende yıkım etkisi yaptığımı söylememe bilmem gerek varmı?Birde benim en büyük korkum böyle uzakta yaşadığım için sevdiklerimi kaybetme korkusudur.Annem o gece kendilerinde misafir olan dedemi kalp krizi sonucu kaybettiklerini söyleyince ne yapacağımı , oraya nasıl gideceğimi şaşırdım..Annem İstanbulda ama dedem doğduğu topraklara, halihazırda yaşadığı yere gömülmek isteyen biriydi.Hatta başka bir yerde mutlu olamaz illa evine dönmek isterdi.Onu hep fötr şapkasıyla ve hiç çıkarmadığı takımelbise- kravatıyla hatırlıyorum..Yaşı 82 olmasına rağmen yetmişlerinde gösteren dedem hiç bir zaman çocukları için çalışmaktan ve onlar için birşeyler yapmaktan vazgeçmedi..Eski toprak biradam olduğu için de ayakta öldü..Kimseye muhtaç olmadan..Onu ve bizi tanıyanların söyledikleri tek şey bu oldu..Eğer bir şekilde başkalarına muhtaç olarak yaşasaydı onun için hayatının anlamı kalmazdı diye.Genelde bu blogları neşelenmek, birbirimizle güzel şeyler paylaşmak için yazıyoruz..Ama onu kaybettikten sonra 2 ay tuttuğum yasını gayri ihtiyarı zamanı geldiği için gönlüm hatırladı..Kendimi bugün mutsuz ve hüzünlü hissediyorum..Ayın 18 ine daha birkaç gün olmasına rağmen gönlüme söz geçiremiyorum..belki bunda onun yanına, ziyaretine gitmek istiyor olupta gidemeyişimin üzüntüsü de var sanırım.Annemler senesi için onun evinde duasını okutup onu anacaklar..Trakya ' da ..Kendi doğup büyüdüğü topraklarda..Ben onun 3. torunuydum..Ona ilk torun çocuğunu gösteren torunu..Belki bunu hissettiği için belki de başka nedenlerle ama aramızda hep özel bir iletişim oldu onunla..Onu çok sevdim hala da seviyorum..İnsanlar kaybettikleri sevdikleri için zamanla özlemleri daha çok büyüyor demişlerdi..Ne yazık ki evet..Zaman geçtikçe yokluğunu daha çok hissediyorsun..Kaybetmeyi anlıyorsun ama özlemi asla.Bu hafta böyleyim..Umarım gittiğin yerde seni ne kadar çok sevdiğimizi ve özlediğimizi hissediyorsundur Dede..DEDEM..CANIM BENİM.
Salı, Şubat 14, 2006
AĞAÇLAR AYAKTA ÖLÜR ..
Geçen sene bu zamanlar ayın 18 inde bir sergimiz vardı Çatı Ressamlarıyla..Serginin ilk günü gecesi hayatımın en kötü telefonlarından birini aldım..Annemin babası olan İsmail Dedemi kaybetmiştik.Yanında büyüdüğümüz için ve onu çok sevdiğim için bende yıkım etkisi yaptığımı söylememe bilmem gerek varmı?Birde benim en büyük korkum böyle uzakta yaşadığım için sevdiklerimi kaybetme korkusudur.Annem o gece kendilerinde misafir olan dedemi kalp krizi sonucu kaybettiklerini söyleyince ne yapacağımı , oraya nasıl gideceğimi şaşırdım..Annem İstanbulda ama dedem doğduğu topraklara, halihazırda yaşadığı yere gömülmek isteyen biriydi.Hatta başka bir yerde mutlu olamaz illa evine dönmek isterdi.Onu hep fötr şapkasıyla ve hiç çıkarmadığı takımelbise- kravatıyla hatırlıyorum..Yaşı 82 olmasına rağmen yetmişlerinde gösteren dedem hiç bir zaman çocukları için çalışmaktan ve onlar için birşeyler yapmaktan vazgeçmedi..Eski toprak biradam olduğu için de ayakta öldü..Kimseye muhtaç olmadan..Onu ve bizi tanıyanların söyledikleri tek şey bu oldu..Eğer bir şekilde başkalarına muhtaç olarak yaşasaydı onun için hayatının anlamı kalmazdı diye.Genelde bu blogları neşelenmek, birbirimizle güzel şeyler paylaşmak için yazıyoruz..Ama onu kaybettikten sonra 2 ay tuttuğum yasını gayri ihtiyarı zamanı geldiği için gönlüm hatırladı..Kendimi bugün mutsuz ve hüzünlü hissediyorum..Ayın 18 ine daha birkaç gün olmasına rağmen gönlüme söz geçiremiyorum..belki bunda onun yanına, ziyaretine gitmek istiyor olupta gidemeyişimin üzüntüsü de var sanırım.Annemler senesi için onun evinde duasını okutup onu anacaklar..Trakya ' da ..Kendi doğup büyüdüğü topraklarda..Ben onun 3. torunuydum..Ona ilk torun çocuğunu gösteren torunu..Belki bunu hissettiği için belki de başka nedenlerle ama aramızda hep özel bir iletişim oldu onunla..Onu çok sevdim hala da seviyorum..İnsanlar kaybettikleri sevdikleri için zamanla özlemleri daha çok büyüyor demişlerdi..Ne yazık ki evet..Zaman geçtikçe yokluğunu daha çok hissediyorsun..Kaybetmeyi anlıyorsun ama özlemi asla.Bu hafta böyleyim..Umarım gittiğin yerde seni ne kadar çok sevdiğimizi ve özlediğimizi hissediyorsundur Dede..DEDEM..CANIM BENİM.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
9 yorum:
Basiniz sagolsun, benimde dedem 90 yasinda su anda, aklim hep Istanbul'da...
Sanırım bir çok ortak noktamız var seninle. Trakya, fötrlü takım elbiseli dedeler...Dedemi kaybedeli 2,5 yıl oldu. Toprakları bol olsun.
Özledim be dedemi abla. Hiç gidesim yok artık D.....'e. Anneannemi her gördüğümde hep dilimin ucuna geliyor dedem ne yapıyor diye tam söyleyecekken yutkunuyorum. Koşullanmışım çünkü. İkisini ayrı düşünemiyorum. neredeyse 70 sene evli kalmışlar. birisi 14 yaşındaymış evlendiklerinde birisi de 16. bir de hep anneannem karşılardı bizi evde. Akşam üzeri yemek saatine doğru dedem salına salına gelirdi. Ağır ağır. Takım elbisesi ile Kahveden.Bir kere gittim oraya vefatından sonra hep öyle bir beklentim vardı. şimdi gelecek zorla beni kahveye götürmek isteyecek diye.Hatırı büyüktü ama kıramazdım. gönlü olsun diye öyle işler yaptım ki. Ör: Harici Asteğmen kıyafetiyle çarşıda dedemle gezmek. küçük yer jandarma bölgesi bir yere girdik oturmaya beni gören çarşı iznine çıkmış erbaş er ayağa fırladı esas duruşa geçti. önce bir durdu gururlandı kasıldı sonra eliyle oturun işareti yaptı onlara. Ben kafayla işareti çakınca hepsi oturdu. Askerler oturunca da kerameti kendinden bildi. Ondan sonra çarşı izni kalabalık giren çıkan askerler var baktım benim yerine selam alıyor. Çay ısmarlamıştı ne kadar asker varsa... Bir de sofya muhabbeti vardı mutlaka hatırlarsın benim hitim. bu uçak sofyaya gidiyor diye tutturmuştu...başı dikti hep mağrurdu. Hiç yakıştıramadım ona ölümü. Toprağı bol olsun canım dedem benim.
ne şanslısın aslında böyle bir dedeye sahip olduğun için. şu anda yanında olmasa da anabileceğin bir deden var ne güzel.
Mert, dostlar sağolsun..
Huysuz ve Tatlı, bu ortak noktalarımızı paylaşmak isterim müsait bir zamanda. Seninde başın sağ olsun.
Çarli, bu hikayelerinle beni başka yerlere götürdün..sağol.
Sugibi,böyle düşünüp beni rahatlattığın için teşekkür ederim.
Ben dedelerimi hiç tanıyamadım, bu yüzden hep özlem duydum dedelere.Yazını okuyunca çok duygulandım, böyle bir dedeye sahip olmaksa büyük şans.Başın sağ olsun ve tanrıdan rahmet diliyorum dedene.Eminim o da ne kadar sevildiğini biliyordur.Ve sevdiklerimiz aslında her zaman yanımızda olucaklar...
Zeyno, paylaşımın için teşekkürler..
nur içinde yatsın dedeciğin.benim dedem de takım elbiseli fötr şapkaları çok zarif bir adamdı .benimle konuşurdu,anlatırdı,dinlerdi,sarılırdı...güzel yürekli iyi bir insandı dedem.ben de çok özledim
Arzum, evet sanırım öyleler ..
Mrsucar, bende öyle.
Yorgungeyik,sende yeni mi kaybettin?
Yorum Gönder