Sabahları “olabilirin” kokusunu severim

Alfred Lambart'ın 1931 tarihli resmi Juliet, Daughter of Richard H. Fox of Surrey

Anlatacaklarım pek içaçıcı değil. Bu yüzden resim güzel olsun dedim. Dün ilk kemoterapiye girdim. Ortak salonda yaklaşık on koltuk var, hepsi dolmadı. Beraber girdiklerimiz geldi, ilacını gayet güzel aldı ve gitti.Bende ilaç alerjisi oluştu, kötü bir kriz geçirdim önce , kıpkırmızı oldum ve nefes alamadım. Belimde, göğsümde sanırım ayaklarımda bir baskı oluştu, parmağımı kımıltadamıyorum. Hemşirehanım başka bir hastaya ilaç takıyordu. Sadece nefes alamıyorum dedim. Anında dönüp müdahale etti, oksijen maskesi taktı, ilaca iğne yaptı, damarımdan bir şeyler verdi. Oksijeni aldıkça nefesim biraz düzeldi. Yavaş yavaş sakinledim. Dinlendim. Bir müddet sonra takmak zorundayız ki ilaç bitsin. Zaten 4 saat sürüyor. Tekrar taktık, oksijen maskesine devam , arada hafif ekşınlar olmuyor değil. Diğerleri bittikçe gitti. Kimsede çıt yok. Ben salonda kapalı gişe oynuyorum. Her dakika endişe. Normalde soğukkanlı biriyim. Vücudum hassas demek ki , ilaç alerjim olduğunu bilmiyordum. Sadece iki gün üstüste yumurta yemem , yumurtaya alerjim vardı.iyi oldukça sakinleşmek için cebe bakıyorum. Annem dışarıda. İçeriden çıkan bir hasta kadın, sabahleyin sırada annemi gördüğünden tutup ona sizin yakınınız kriz geçirdi, ilaca alerjisi çıktı demiş. Tabii ki yakınları içeri almıyorlar. Annemi dışarıda düşünebiliyor musunuz ? Ben biraz sakinleşince cepten annemin bizim aile grubuna bunu yazdığını gördüm. Tuvalete gitmek isteyince refakatçınız gelsin mi diyorlar. Tuvalete gidebilir miyim deyince, annemi içeri aldılar. Onunla gittik. Ayakta ve iyi olduğumu gördü, konuştuk, çıktı. Bir müddet sonra  tek ilaç torbası kaldığında  uyku gibi bir ağırlık bastırmaya başladı. Uyuyunca anında hem rüya görmeye başlıyorum hem de iyi nefes alamadığımı farkettim. Bunu yaklaşık 3-4 kere yaşadım. Uykuya direndim. Sonrasında dayanamamışım.Bayılmışım.. Meğer o uyku  değil baygınlıkmış.

Kendime geldiğimde önünde beş kişi bana sesleniyordu. Yine ara verdik. Hayatımda ilk defa bayıldım. Narkoz etkisi hariç. Neden olduğunu bilmiyorum. Sormak da istemedim. Çünkü tansiyonum kendime geldiğinde zaten 8/5 gibi birşeydi. Bir müddet sonra saat 11.00 randevulu hasta amcayla ben kaldığından ve sanırım tansiyonum düştüğünden annemi içeri aldılar. Tansiyondan sonra oksijen maskesini hiç çıkarmadım. En azından o kısmı iyi geçti. Saat 9.00 dan 16.00 ya kadar ekşınlı bir kemoterapi geçirmiş oldum. Çıktığımda savaştan çıkmış asker gibiydim. Yorgunluğum yüzümden okunuyordu, aynada yüzüme baktım. Beğenmedim ki daha saçım, kaşım falan dökülmedi. Yaklaşık 1.5 haftasonra dökülebilirmiş. Dökülmeyedebilir de diyorlar. Çektiğin bürokratik koşturmalar, ağrı, sızı yanında bunlar hiç bir şey. Takmıyorum, peruk takabilir, saçımı kazıtabilirim. Sonra çıktık, Burcu ile Fehmi beni eve getirdiler. Evde halam geldi Lüleburgaz’dan onunla kalıyoruz. Çok yorgundum, üç posta uyudum. Grup arkadaşlarıma ortak mesaj çektim. Telefon açmamaya çalıştım. Dinleniyorum. Kemoterapi yan etkileri genelde 2. Gün ve 3. Gün çıkarmış. Çıkmayabilirmişte. Çıkmasın diyorum. Evdeyim, dinlenmeye çalışıyorum.

Dün hikaye sadece benim hikayem olmayacak yazmalıydım aslında. Ben İstanbul’a tedaviye geldiğimde ameliyat sonrası dr a gittik kontrole. Annem bu aşamalarda sağolsun hep yanımda. Benim Prof Dr um hem iyi bir ameliyat yaptı- içimden çıkan yaklaşık 4 litrelik tümörü patlatmadan aldı, ve beni karşısına oturtup ameliyat öncesi tüm aşamaları anlatıp, hem sakinleştirdi, hem de her hafta kontrole çağırıp dikişlerimi iyice geçirene kadar ilgilendi. (Beylikdüzü Medilife Hastanesi Rehat Faikoğlu) Eli de çok hafif , onun sayesinde jinekolog muayenesine korkmadan girdim, ona güvendim ki bu hasta Dr olayında çok önemli.  Yine böyle bir kontrolde bende böyle anlatınca uzun zamandır  sıkıntı yaşayan annem ona danışmak için bir soru sordu, oda geç muayene edeyim dedi. Annemin sıkıntısı deri üstünde,  bikini bölgesinde. Daha bakmasıyla bu kesinlikle kanser onu almamız gerek demesi bir oldu. Meğer annemin önemsemediği siğil cilt kanseri çıktı. Faik Bey ertesi gün yaptığı operasyonla onu aldı. Annemin tedavisi devam edecek ama önce sen bir kemoterapi ye başla ben sonra dedi. Dr çok oyalanmamak şartıyla olabilir dedi. Bu aşamalar devam ederken babam sarılık oldu. Aile hekimine gittik. Kan tahlili kötü  çıktı ve babamı hemen bir araştırma hastanesine sevkettiler. Benim Dr um Çapa Onkoloji Klinik Şefi Prof. Dr.Sezai Vatansever, aynı zamanda İç hastalıkları Uzmanı,bu yüzden babamı da ona götürdük. Tahliller ve tetkikler sonucu Babamda da pankreas tümörü çıktı.Babam 13 eylülden bu yana hastanede, tahlil değerleri yüzünden ve şeker, yüksek tansiyon gibi hastalıkları yüzünden hemen ameliyat olamadı. Çapa’daki cerrahi yapmadı.Bizde şu an hastane değiştirdik Hasekide yatıyor. Annem babamla  kalıyor, iki gece de bir kardeşim Çağlar’la yer değiştiriyorlar. Burcu onları asiste ediyor. gündüz ya da haftasonları, beni burda yalnız bırakmıyor, ben halamla kalıyorum. Çağıl Ankara’ya askere gitti, bugün ben kemoterapide , babam ameliyat tetkiklerinde, Çağıl’da birliğine teslim oldu. Hayatım bu ara bir Türk filmi ekşınlığında geçiyor yani. Şimdilik iyiyim, evdeyim, ara ara sızı hissediyorum. Tedavide ısırgan otu, alkol, bitki çayları,kan portakalı, greyfurt ve nar yasak şu an. Geri kalan her şey az ve sık aralıklarla yenebilirmiş. Ha birde kemoterapi sonrası bol sıvı alımı dendi. Bende sık sık içmeye çalışıyorum. Bu gecelik bu kadar. 

Söyleyin yarime baharları beklesin*

Bu anlatacağım hikaye, yaşamın içinde gizli bir benlik gibi. İçine girmeden hissedebileceğin bir şey değil. Damdan düşme hali ama o kadar kötü ki duygu ki damdan düşene bu da benden diyemiyorsun. Kimse düşmesin, yaşamasın istiyorsun. Dün hastaneye giderken bu satırlarda yazdıklarımı düşündüm. Saklamak istemiyorum. İnsanların niye sakladıklarını da çok iyi anlıyorum çünkü bu hastalık zamanında o kadar yoruluyorsun ki kimse fazladan konuşsun istemiyorsun, çok sormasın,  bazıları canını yakmasın, kullanmasın, Oh olmuş diyecek, hala nisbet yapıp sana Facebook’lardan cevap verecek, geçmiş olsun diye arayıp, arkandan ben aradım diye vicdanını rahatlatacak insanlar istemiyorsun. Bir önemi de yok ki. Benim hayatımda olmalarından ben insan olarak utanıyorum sadece.Çünkü bu öyle bir hastalık ki gözünü açıp sabahleyin yatakta bunlar bir kabus mu diyebiliyorsun... Hoş daha tedavinin daha zorlu kısımları da başlamadı...  Herkes duyduğu zaman seni güçsüz görsün istemiyorsun. Genelde insan öğrendiğinde niye ben diyormuş. Ben öğrendiğimde neden ve niçin olduğunu hemen kavradım. Çok üzüldüm ben, kendimi de üzdüm. Şu an bu konumda diyorum ki sakın kendinizi üzmeyin. Hele insanlar için asla. Şu an nefret dolu muyum? Etrafımdaki herkesi seviyorum ama şimdi akıllandım, artık değmeyenleri ayıklıyorum. Ölümden korkmuyorum, güçlü biri olduğumu biliyorum. Sonuna kadar gideceğimi de. Bunun için zor yollardan geçmeye başladım. Hikayenin devamında bana katılacağınıza eminim. Bunlar hastalık hezeyanları değil, gerçek duygular, emin olabilirsiniz.

Buraya bunları yazmamın sebepleri çok. Saklamayacağım derken yazmaktan bahsediyordum. Bloğa başlarken ölene kadar yazarım diyordum. (2005 )İlk sebebi bu. Ölene kadar yazacağım.
Yine benim gibi hastalanmış bir blogırı takip ediyordum ben. Uzun zamandır yazmamış, eylülde vefat ettiğini öğrendim. Daha kırkı çıkmamış. Çok üzüldüm tabii.. O yazmasaydı onun gibi mücadeleci bir ruhu tanımayacaktım, onun için devam etmeye karar verdim.
İnsan ölümle ilk randevu da çocuğunu düşünüyor, çocuğum ne düşünüyor bilmiyorum ama o beni tanıdı, yaşadık, yaşıyoruz. İlerisi için bir gün olmazsam torunlarım, akrabalarım, arkadaşlarım, beni özleyenler görsün, okuyup özlem gidersin diye yazıyorum.
Birde hastalığımı yaşayan, benim gibi hissedenler için yazıyorum... Saklamadan, herşeyi.

Herşey uzun zamandır yazmadığım, ara ara buralara uğrayıp durduğum zaman başladı. Mayısta annemle babam 1.5 ay bende kaldılar. Sonra ben onlarla beraber İstanbul’a geldim. Annem ve halamla Lüleburgazlı hanımlarla beraber bir haftalık Karadeniz turuna gittik. Böyle ayrıntılı yazmamın sebebini biraz sonra anlatacağım.

Evdeyim, Fethiye çok sıcak. Ben yüksek tansiyon için ilaç kullanıyorum ve sıcağın beni rahatsız etmesini buna bağlıyorum. Buraya çok yazmadım bu aralar, üç senede sağlıklı bir şekilde 28 kilo verdim. Biraz Karatay Diyeti, yazın her gün yüzmek, beslenme tarzını değiştirmek, eski zamanlarda olmadığım kadar sağlıklıyım. Yalnız bir sorun var, çok halsizim.Sigara içmedim hiç hayatımda, kilo verdim ama yatmak için bir kat çıkıyorum ki yatağa zor atıyorum kendimi. Birde kansızlığım var ocaktan beri , ilaç kullanıyorum, ilaçlardan kabız olduğumu düşünüyorum. Demir hapı falan içiyorum çünkü. Kontrolüm var temmuzda Dr çağırdı kontrol için. Sabah kalktım, yataktan sürünerek çıkıyorum resmen. Haziranın sonundayız, arkadaşım iyi gözükmüyorsun sen, temmuzu bekleme dedi. Aile hekimine gittim, kan verdim. Bir saat sonra hemşire bana Facebook’tan ulaştı. Nedense tel kayıtlı değilmiş onlarda. - Hemen bizi arayın. Bir şey olduğunu anlıyorsun zaten ama ben bu konularda sakin, soğukkanlı biriyim. Geleyim mi hemen yazdım. Gel dedi. Eve çok yakın, arabayla hemen gittim. Ocak ayında 11-15 olması gereken hemoglobin bende 9 çıkmıştı, 3 çeşit ilaç kullanmama rağmen bu oran 6.4 e düşmüş.Dr. Ben nasıl oldu da sizin kansız olduğunuzu farketmedim yüzünüzden diye düşünmüştüm, siz allık mı kullanıyorsunuz dedi. Hayatımda hiç kullanmadım, ben beyaz tenli ve kırmızı yanaklı bir kadınım dedim. Kan değerlerimden rahatsız olduğunu, kesinlikle bu akşam ya da yarın hastaneye gidip kan almam gerektiğini söyledi. 24 Temmuz Salı gününü es geçip, ertesi gün hastaneye gittim. Ertesi günler hastanelerde kimseye söylemeden, sadece bir arkadaşımın bilgisiyle gidip geldim. 26 Temmuz’da karnımda bir kitle olduğunu ve bunun da yumurtalık kanseri olduğunu öğrendim.

47 yaşındayım, çocuk doğurdum, aile hekimine bile sayılı gitmiş, oldukça sağlıklı gözüken biriydim. Son üç yılda 28 kiloyu sağlıkla vermiş, başı bile ağrımayan, az ilaç kullanan, güçlü, kuvvetli bir kadındım.Hiç kanamam olmadı, ağrım sızım yok, oldukça hareketliyim. Kendimi hayatımda halsizlik hariç en iyi hissettiğim dönemdeyim. Dr. bana söyleyemedi  zaten bana bakışından ben anladım. Cuma günü biletimi almış, kardeşlerimle iyi bir Jinekolog arayışına girmiş, evi toparlamış, yanıma süresi ne kadar olduğunu bilmediğim bir ayrılığa indirgenmiş bavulumu hazırlamış halde yanına gittim. Tomografi sonucunu alıp Dr. a gittim. Hazırlığımı anlattım. Hayatın yanında Türk filmleri haltetmiş. Gözlerinin içine bakıp bana kansersin diyemeyen Dr.um bana sadece onlara söyle iyi bir onkologda araştırsınlar dedi. Teşekkür edip, bütün cd ve sonuçları aldım.


Kardeşlerimle paylaştım ama bir türlü yanına gitmeden anneme nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum. Korkuyorum. Ben gidene kadar kafayı yer, beni görüp rahatlayana kadar aklım onda kalır. Ne
yapayım, nasıl yapayım. Daha yeni de geldim İstanbul’dan. Ne yapayım, nasıl konuşayım derken aklıma geldi, sıcağı bahane edeyim. İyi de insan ne kadar soğukkanlı olursa olsun anne ben kanser oldum diyemiyor. Boğazına düğümleniyor kelimeler. Hatta ağlamadan geleceğimi söyleyip kapatmam lazım telefonu ki anlamasın.

Erkek Kardeşim çok iyi bir Prof. bulduğunu söyledi hemen. Kendi iş arkadaşı, öğretim görevlisi okulda, Prof. Dr. Rehat Faikoğlu. Arel üniversitesinden. Özel bir hastanede çalışıyor aynı zamanda. Hemen pazartesiye randevu aldım. Cumartesiye ancak sesimi ayarlayıp, anne sesi duymaya hazırladım kendimi. Ağlamayacağım. Kanserse kanser. Ağlamak istemiyorum.

Cumartesi ev gösterdim ben :) Gayrimenkul Danışmanıyım ya. İş beklemez, Dünya hali bu işte, Beştepe de yaşamıyorum ben. Belki aylarca çalışamayacağım. Ev göstermeye gittim. İş arkadaşımdan yardım istedim ve portföylerimi ona bıraktım ilgilensin diye. Masamı bozmadım. İyileşip, geri döneceğim çünkü. Öyle bir duruştayım ki içimden ne güçlü kadınsın sen diyorum.

Evi gösterdim, Ateş bahçede kalacak, mama aldım yeni, komşuma emanet ettim, havuzcuyu ayarladım, sadece eski komşuma Allahaısmarladığa gittim ama o bilmedi. Ona da annemlere söylemeye karar verdiğim sıcak bahanesini kullandım. Kıyamadım vedalaşmaya, hakkını helal et demek, yaşı büyük birine söylemek daha zor geldi, ameliyata gidiyorum diyemedim. Sarıldım sadece, 18 senelik hakkı var üzerimde, duygulandım ve dökülmeden çıktım hemen.

Eve geldim o gece otobüsle yola çıkacağım. Annemi aradım, acaip bir soğukkanlılıkla sıcaktan çok rahatsız olduğumu, çalışamadığımı, yeni geldiğimi ama onları çok özlediğimi ve şakayla karışık Büyükçekmece ‘ de ki festivali bensiz nasıl geçiriyorsun, bende seninle olmak istiyorum diye bir çırpıda sıraladım. Pazar günü kahvaltıya beni beklemesini söyledim. Kapattım. Şaşırdı, yeni gelmişim ama bir şey sormadı Allahtan.

Pazar günü sabahı, İstanbul. Eve vardım, söyleyeceğim ama Burcu ve Çağıl’ da çağırdım. Hatta Çağlar’ı. İnsan annesine ve babasına söyleyemiyor. Yani ben çok zorlandım. Ağlamadan bir ara sakince söyledim. Yukarıda yazdıklarımı özetledim ve yarın randevu aldım, benimle gelir misiniz dedim. Duygusallık yok, istemiyorum, beni de zorlamayın, sizde sakin olun, ben iyi olacağım, tedavi olacağım, iyiyim , ağrım sızım yok dedim.

Bu son bir kaç günde ben kanserden bir kaç kiloyu çok hızlı vermişim yalnız farkında değilim. Son günlerde kitle zayıflayınca elime gelmeye başlamıştı ama ben nasılsa kontrole gidince baktıracağımdan çok hızlı hareket etmemiştim.

Pazartesi, Prof.Dr. Rehat Bey, daha sonuçları görünce ve muayeneden sonra hemen teşhisi koydu, üç günde bana 4 ünite kan verdirdi  ve 2 Ağustosta ameliyat etti. Açık ve büyük bir ameliyatla iki yumurtalığım ve rahim alındı. İki yumurtalığımdan  4 kiloya yakın kitle çıktı. Nasıl anlamadın diyeceksiniz ? Bilmiyorum. Son dönemdeki zayıflama olmasa elime gelmeyecekti, son zamanlarda aşırı tatlı krizlerine giriyordum mesela, vücuttaki kanı toparlayan, kanı emdikçe büyüyen tümörmüş. Dr.um 3-4 senelik bir şey olduğunu söyledi. Patlamamasının hayatımın şansı olduğunu birde. Ben 3-4 sene evvel zaten hayatımın en kötü zamanlarını yaşıyordum dedim. Boşanalı da 1.5 sene oldu, o zamanda hayatımı yeniden düzenliyordum. Hiç kendimi dinleyecek  zamanım olmadı ki dedim. Yumurtalık kanserinde kanama olmaması çok enteresan, ayrıca adet dönemlerim devam ediyor, sadece bir kaç gün gecikiyor, bende menopoza girebilirim herhalde diye normal karşılıyorum. Benim hastalığım bile sinsi... Kanserin tüm belirtilerini okudum sonra. Ağrı yok, kabızlığı içtiğim Demir haplarına bağlamışım. Zayıflamayı da normal şartlarda üç senedir azar azar zayıflıyorum yani, ondan. Sadece çok halsizim, onu da Fethiye sıcağına ve tansiyona bağlıyorum ve öğlen dışarı çıkmıyorum. İştahım süper yalnız, bir tatlı krizine giriyorum anlatamam. Bunun altından diyabet çıkacak herhalde diye düşünüyorum ama aklıma hiç kanser gelmiyor. Aniden zayıflayınca sadece son günlerde karnımı elledikçe kitle yavaş yavaş rahatsız etmeye başladı ve en son çok sık tuvalete çıkmaya başladım. Aynı hamileler gibi. Ben Karadeniz turundan ve İstanbul’dan 9 temmuzda dönmüştüm düşünün 26 temmuzda hastalığımı öğrendim. Yani beni rahatsız edebilecek tüm belirtileri yaşamam onbeş gün içinde nerdeyse... Yani bir şeylerin ters gittiğini anlamam, hastalığın sinsiliği ve hiç beklemediğiniz bir sürpriz.

-devamı gelecek bölümde. Pazartesi ilk kemoterapiyi alacağım, duruma göre yazarım-
 * Başlık : https://m.youtube.com/watch?v=9vXkX0EP_7Y