Ben çoğunlukla kendi fotoğraflarımı koyarım bu sayfaya ama bu fotoğraf beni öyle yerlere götürdü ki hem oturup bir yazı yazdım hem de eski dostları andım. Yeni bir sayfa kurmuşlar Facebook’ta.. Fethiye de. İstanbullu Fethiyeliler. Beni de davet ettiler. Bu yazı onlara kısmet oldu. Sizlerle de paylaşmak istedim. Hayatımda beni hiç yalnız bırakmayan, hep destek olan Fethiye’deki arkadaşlarıma gelsin...
“Bu tatları en son biz çocukken İstanbul’da görmüştük. Uzun zamanda yemedik, unuttuk. Sonra 2000 senesinde Fethiye’ye geldik, yerleştik. Bir akşam sohbetinde bize burada ev sahipliği yapan ve aile olarak ilk taşındığımızdan beri her derdimize koşan arkadaşlarımızdan biri - ki onu bu kış kalp rahatsızlığından 55 li yaşlarda kaybettik- bir gece kolunun altında koca bir lokum ve büskivi kutusu ile geldi. Bak sizi nerelere götüreceğim dedi... Gerçekten kutuyu açtığında biz ondan küçüktük, üç aile etrafına dizildik, çocuklarımızı da aldık, onlara çocukken bunları yediğimizi, o yıllarda bakkal amcalardan alışveriş yaptığımızı ve bizim için ne güzel zamanlar geçirdik diyerek çocukluğumuzu yaşattı. Bisküviyi bakkaldan lokumu da pazardan “Elmalı” üçgen lokum diyerek alacağımızı - buranın sırf bu iş için yumuşak ve tadı çok güzel olan lokumundan getirmişti- (Elmalı ve Güllüsü var) Bu gece bu fotoğrafa rastladığımda bize buraya yerleştiğimizde “abilik” yapıp yalnız hissettirmeyen, sizler gibi yeni yerleştiğimizde her derdimize koşan, bizi yalnız bırakmayan herkes için paylaşmak istedim. Nerden geldiğimiz ortak paydamız olsun, Fethiye öyle bir yer ki kaç sene yaşarsanız yaşayın buralı olduğunuz yavaşça içinize siniyor ve sonra nereye giderseniz gidin o üstünüzde kalıyor. Yeni gelenlere hoş geldiniz diyorum, hayatınızın Fethiye sayfasının tadını iyi çıkarın, çünkü başka bir yerde asla bu havayı yaşayamayacaksınız... Ve bu sayfayı kuran arkadaşım, ne iyi yaptın da kurdun... Ellerin dert görmesin. Yaşanacak çok güzel günlerimiz olsun. Hepimizin.
“Bu tatları en son biz çocukken İstanbul’da görmüştük. Uzun zamanda yemedik, unuttuk. Sonra 2000 senesinde Fethiye’ye geldik, yerleştik. Bir akşam sohbetinde bize burada ev sahipliği yapan ve aile olarak ilk taşındığımızdan beri her derdimize koşan arkadaşlarımızdan biri - ki onu bu kış kalp rahatsızlığından 55 li yaşlarda kaybettik- bir gece kolunun altında koca bir lokum ve büskivi kutusu ile geldi. Bak sizi nerelere götüreceğim dedi... Gerçekten kutuyu açtığında biz ondan küçüktük, üç aile etrafına dizildik, çocuklarımızı da aldık, onlara çocukken bunları yediğimizi, o yıllarda bakkal amcalardan alışveriş yaptığımızı ve bizim için ne güzel zamanlar geçirdik diyerek çocukluğumuzu yaşattı. Bisküviyi bakkaldan lokumu da pazardan “Elmalı” üçgen lokum diyerek alacağımızı - buranın sırf bu iş için yumuşak ve tadı çok güzel olan lokumundan getirmişti- (Elmalı ve Güllüsü var) Bu gece bu fotoğrafa rastladığımda bize buraya yerleştiğimizde “abilik” yapıp yalnız hissettirmeyen, sizler gibi yeni yerleştiğimizde her derdimize koşan, bizi yalnız bırakmayan herkes için paylaşmak istedim. Nerden geldiğimiz ortak paydamız olsun, Fethiye öyle bir yer ki kaç sene yaşarsanız yaşayın buralı olduğunuz yavaşça içinize siniyor ve sonra nereye giderseniz gidin o üstünüzde kalıyor. Yeni gelenlere hoş geldiniz diyorum, hayatınızın Fethiye sayfasının tadını iyi çıkarın, çünkü başka bir yerde asla bu havayı yaşayamayacaksınız... Ve bu sayfayı kuran arkadaşım, ne iyi yaptın da kurdun... Ellerin dert görmesin. Yaşanacak çok güzel günlerimiz olsun. Hepimizin.
Not: Fotoğraf alıntıdır.”
*başlık : sokaktan.
*başlık : sokaktan.
3 yorum:
Ahh, beni de çocukluğuma götürdünüz. Lokumun tadını hissettim, bakkal amcaları. Her şey ne kadar güzeldi biz çocukken, sonra biz büyüdük ve kirlendi dünya.
Yazıyı özetlediniz.. :)
Deneyin bence çok beğeneceksiniz :)
Yorum Gönder