İnsan kanser olduğunda geçmişin hiç önemi kalmıyor. İnsan gerçekten genlerden ve üzüntüden hasta oluyor. En azından ben çok üzüldüğüm için hastalandığımı düşünüyorum. O yüzden de beni hasta eden nedenleri suçluyorum. Ben buraya hayatımdaki her şeyi yazdım 16 senedir, sağlığım elverdiği sürece de yazmak istiyorum. İyileşebilmek için affetmek gerekiyormuş. Neyi affedeyim? Ben sorunlara çareler ararken beni umursamayanları mı? Yıllarca uyuyumadığım zamanlarda beni hiç önemsemeyenleri mi? Boşandıktan sonra bile kurtulamadığım uğraşmaları mı?
Allah’a havale ediyorum. Çünkü elimden bir şey gelmiyor. Ben onlar gibi uğraşamam başkalarının hayatlarıyla.. Yalan düzenlerine bile tahammülüm yok. Gösterme hayatlarına, mış gibi yapmalarına, ezikliklerine, hiç bir şey yokmuş gibi hayatlarına devam edenlere...
Ben yaşam savaşı verirken bu savaşa sebep olanların, hepsinin, tümünün canı cehenneme... Yanımda olmayan, beni yalnız bırakan, vazgeçenlerin de. Ben yaşamaya çalışırken, bu yolda kendine pay çıkaran, mutsuzluğumdan mutluluk çıkaran, herkes kendi yoluna, bazılarınız hayatıma dokundunuz ama şu an yanımda olmayan kimse demek ki benim için önemli değilmiş, olsaydı, siz hayatımdan çıkarken ben peşinizi bırakmazdım. Demek ki değmemiş. Demek ki haketmemişsiniz. Bu bir erken veda yazısıdır. Bu yazı sadece hayatımda sizlere çoktan veda ettiğimi gösterir, hayata değil. İlerleyen zamanlarda bu kadar net, bu kadar içten yazacak zamanım olmayabilir. Olursa da zamanımı buna harcamak istemeyebilirim. Ben sizi, sizleri bu yazıda eliyorum hayatımdan. Kırıntılarınız kalmıştı, onları tek tek toplayıp avucunuza veriyorum yutun diye. Ki ileride o kırıntılar boğazınızda demir leblebi olsun, başkasının canını da böyle yakamayın diye. Hepinize sesleniyorum, canımı yakanın canı yansın. Ölümden korkmuyorum ama bu zorlu savaşta benim gibi bir insanın içindeki gerçek duygularını yüzünüze söylemeden gitmeyeceğini bilmeniz lazım. Ne de olsa beni iyi tanıyorsunuz. Bu yazı “ ileride bir gün” kullanılmak üzere burada kalsın. Ben savaşırken seyredenler de bir gün okusun. Ama bugün ama zamanı geldiğinde.
Fotoğraf benim.. Fethiye’de çektiklerimden.
*başlık: Turgut Uyar
9 yorum:
Ah Asortik ya, hep derim ya Sen aslinda affetmiyorsun, kendini o negatiften arindiriyorsun. Kendini ozgur birakiyorsun. Demesi kolay biliyorum ama Sen BIR TANESIN. Senin enerjin bir tane, yazIk etme o guzel kalbine❤️Seviliyorsun...💙💜💜❤️
Çok güzel özetlemişsiniz bazılarına değmiyormuş bu hayat keşke hiç hayatımıza girmeselermiş. Şifalar diliyorum. Hülya
Asortik hanim,
Okudugum ilk blogunuzda ramazan da yolculuk yapiyor ve acik bir lokanta ariyordunuz. Bilmem kac sene onceydi..ve yine ramazan geliyor..
Size gurbetten yaziyorum. blogunuzun her zaman begenerek okur, guzel resimlerinize bakarim, Turkiye ye gidince buralari gidip gormeliyim diye de dusunurum.
Sizi ve yazilarinizi cok seviyorum.
Biliyorum, ben de yasadim bazi yaralarin iyilesmesi yillar aliyor...Ama emin olun iyilesiyor.
Dilerim Rabbimden size maddi ve manevi sifaalar verir de siz yine yazar ben de okur ve memleket ne guzelmis derim..
Sevgiyle kucaklarim,
Gurbette bir kardesiniz
Irmak
💕
Hayatımın o kısmının tek güzelliği çocuğum. Gerisi yanlış adam yanlış hayat. Ben geriye bakmıyorum zaten, geriye baktığım zaman aradaki farkı görmek hoşuma gitmiyor, belki ondan. O orda kalsın, benim için öldü o kısım. Ben öleceğime anıları öldürdüm.
Sevgili Anonim, o bir Antalya yazısıydı.. Yazıyı hatırlıyorum. O kadar eskisiniz demek 😃
Ramazan’da börek var mı diye kapısı açık bir kahvaltı yerine hem de turizm merkezi bir şehirde adam bana ramazan diye ayar verirse ben de seferiyiz diye cevap veririm tabii ki. Ki aramızda başka inanıştan arkadaşlarımızda vardı. Dua etsin aslında ben ona kadınların hassas günlerinden birinde olduğumu söylemedim. Bu yazı yaklaşık on yıllık bir yazıydı yanlış hatırlamıyorsam. Antalya daha akepe belediyesindeydi.. 😊
Yaraları iyileştirmeye çalışıyorum, o hatalı zamanları unuttum, kendime yeni bir hayat kurdum. Geçmişi geçmiştekilerle baş başa bırakıyorum. Hala fenalıklarıyla hayatıma dahil olmaya çalışsalarda, yakındayken yönetemeyen uzaktan hayatımı yöneteceğini sanan kımıl zararlıları...
Öfkenizden canınızın çok yanmış olduğunu anlıyorum. Aslında o insanlara bu hakkı veren de biziz. Şimdiden sonra vermezsiniz umarım. Öyle veya böyle kimsenin hakkı kimsede kalmaz, mazlumun ahı çıkar diyor deneyimlerim bana. Sevgiler.
Öfkeden kanser oldum daha canım nasıl yansın. Önce kendime öfkelendim, ben nasıl beni böyle üzmelerine izin veririm diye, sonra da beni sevdiğini düşündüğüm ama sevmeyen insanlara öfkelendim.
Yorum Gönder