Son günlerde karmaşık bir ruh haliyle yaşıyorum. Üst üste yaşadığımız kayıplar, ister istemez psikolojimizi etkiledi. İnsan zorluklara göğüs gerebiliyor ama ölümü gözardı edemiyor. Her ölüm bu ara bana babamı hatırlattı. Önce Murat Dayım, sonra büyük Amcam arka arkaya yitip gitti. Onlardan önce büyük halamı kaybetmiştik ve onun oğlunu.. Bozcaada’ya her gidişimizde arar, sorar, uğrardık. Dayım zaten bu kışı bizimle geçirmişti. Dayımı toprağa verene kadar tüm aşamalarında yanındaydık. Hem onu hem babamın gidişini tekrar yaşadım sanki. Her sohbet edişimizde bazen dayı yerine baba derken, söyle evladım derdi ve son zamanlarda kötü günlerimizde hep dayım yanımızdaydı. Beni hastaneye, Fethiyeye, kemoterapiye o götürdü getirdi çoğunlukla.. Onun bana yaptığı dayılık kadar umarım bende ona sahip çıkmışımdır.. Bu duygular içerisinde yaşadım son bir ay..
Bu arada İğneadadaki evin işleri için gittim beş gün, fotoğraflar oradan, Demirköyden ve Büyükçekmece’den.. Çok keyfim yok, yazsam iyi gelir aslında ama yazacak kadar bile keyfim yok. Her şey belirsiz bu ara.. Çok belirsiz. Ölüm keskin bir acı hiç geçmeyen. Yaşarken hayat hiç kimseye ve hiç bir şeye değmiyor. Sevginize sahip çıkın. Hatırlanan sadece o anlar çünkü.
8 yorum:
Düzenli yazabildiğim zamanlardı, çoğu zaman kederden yazardım. Yazdıkça rahatlar, içim dışıma çıkmış hissederdim. Bir de tabi ne olursa olsun devam eden hayata, bir nefes molası verebilmek, doğaya, ormana, denize ulaşmak iyi gelirdi. Kayıplar zor, acısı kalıcı. Bir de yeri hiç dolmayanlar var ki işte sanıyorum acının kendine ev edindiği yerde o boşluk oluyor. Dilerim nefes alacağınız anlar çoğalsın. İlaç olsun. İğneada çok sevdiğim bir yer. Özlediğimi fark ettim. Sevgiler.
Başınız sağ olsun. Ne deseniz haklısınız. Sabırlar diliyorum.
Allah rahmet eylesin. Işıklar içinde uyusunlar.
Sabır ve baş sağlığı diliyorum.
sanırım hayatın.. yani başlıktaki sorunun cevabını düşündüm de..
denize bakan papatyalar çok güzel, o tip anlar için sanırım..
bu arada genelde ilişkiler adı üzerinde, karşılıklıdır dayınla duygularınız, yoksa o yakınlık zaten kurulamazdı ki.. allah rahmet eylesin tüm gidenler için, sabır dilerim.
Ölüm acı. Çok acı :(
Merhaba sevgili Asortik Krep :) Yıllar sonra, sana yazmak için eski hesabıma girdim ilk kez :) Eski blogculardanım, bilmem beni hatırlar mısın ancak seni en başından beri zevkle takip ediyorum. Eminim bu yorumu defalarca duymuşsundur :) Yazılarındaki tad ve samimiyet hala aynı, ne kadar güzel.. Kaypılarınız için en içten dileklerimle baş sağlığı diliyorum.
Hayatındaki değişiklileri ve şimdi İğneada'ya yerleştiğini okuyunca, çok severek izlediğim bir filmi hatırladım. Belki sen de izlemek istersin diye sana yazmak için: My Happy Family. Bir Gürcü filmi. kocasından ve çocuklarından ayrı tek başına ev tutup özgürlüğünü ilan eden orta yaşlı bir öğretmen kadının hikayesini anlatıyor diyebilirim kısaca.. Kadınların belli bir yaştan sonra, hep yapmak istedikleri bir eylem gibi geliyor bana bu, tüm kimliklerden sıyrılıp, sadece kendileri olarak, yalnız başlarına yaşama isteği. Bu isteği taşıyan Avrupa'lı kadınlar Ortaçağ'da tehlike görüldükleri için yakıldılar biraz da.. Erkekleri korkutan, tehditkar bir işe kalkışmak bu yalnız başına yaşama iddiası sanırım :) Biraz da yaş ilerleyince, eski hesaplar görülünce insan, kendi toprağına geri dönmek istiyor galiba. Benim de hayallerim arasında olduğu için senin aldığın bu kadar bana da bir cesaret verdi :) Yeni hayatında sana sağlık, mutluluk ve istediğin her şeyin günlünce olmasını diliyorum.
access bars seansı almayı seçseniz iyi gelirdi
İlk kanser olduğumda arkadaşlarım bana uyguladı ve olumlu sonuçlar aldım. Kötü düşünmüyorum tabii ki ama bir noktadan sonra kendinizi dik tutmanız gerekiyor her şeye karşı.. Her yardım bir yere kadar.
Yorum Gönder