Rüyaları gerçekleştirmenin en iyi yolu uyanmaktır. Tam güldüğün yerde başlar şiirler.

Bu fotoğraf bir Bakırköy akşamından. Dün çektim, aslında kemoterapiye gittim ama kanım düşük çıktı. O yüzden kemoterapi bugüne kaldı. Dün iki ünite kan aldım. 

Bugün, -bugün diyebilirim artık- gecenin bir yarısı .. benim doğum günüm. Geçmişe baktığımda bu bloğu yazalı 17 sene olmuş. Başlarken Çağıl küçüktü, ben Fethiye' de yaşıyordum ve bana  bloğu Mutfakcamı Burcu yaşgünü hediyesi açmıştı. Yazmayı severim, hem de çok ama ilk seferinde yazmak istemedim. İçimdekileri hayli ve misli dökeceğimi bildiğimden de yazmadım. Ama yazmak beni her zaman rahatlattığı için ve Burcu ısrarla yaz dediği için yazmaya başladım. Şimdi geriye dönüp baktığımda iyi ki dediklerimden bloğum var. Her şeyi yazamasam da çünkü yetişememişim, çoğu şeyi yazmışım, dertleşmişim, kızmışım, yaşamışım. Aynı hayat gibi yoğurmuşum yılları burada. 

3 hayat yaşamışım buralarda diye yazdıktan sonra hayatım değişmiş. Şimdi inanılmaz bir şekilde tekrar İstanbul' dayım. İstediğim gibi bir yaşamdayım artık. En azından kendim için hareket ediyorum. Büyük bir yaşam savaşım var - kimin yok ki ? - bir çok kere engeller aştım. Kopan ipleri sağlamlaştırmakla geçiyor hayatım. 

Bu hastalıkta en sevmediğim acıma hissi. Aklınızın alamayacağı cesurlukta insanlarız biz. Yaşadıklarımızın yarısını yaşasanız oturup ağlarsınız. Psikolojisi farklı, acısı yoğun, vedalaşmaları çok, ama tahlilleri doğru sonuçlar doğuran bir yol bu yol.

Ve insan ayıklayan. O yüzden yeni yaş almalara, yaşlanmalara kalmadan ilerliyor. Bu doğum günümde 51 yaş bitiyor, oysa yaşadıklarımla bir 25 katabilir hayat bana.. Hastalığın, yalnızlığın, yaşlılığın her türünü gördüm şu 3.5 senede. Hastane koridorlarında sıra beklerlen göz tanığı oldum hayata. Ne Türk filmleri çevirdim. Üstüne yaşamaya çalışırken babamı kaybettim aynı nedenden. Çok ağlamadım ama içim ağlarken güçlü durmayı öğretti bana hayat. Ölümü gördüm, iki kere atladım sırtına vurduğu sepetinden, bir 3. sü için savaşıyorum. O yüzden korkusuzluğum ve çoğu kişinin bilmediği bir şey biliyorum. Hayatı gerçek manada yaşamak. Yeni yaşımı karşılarken eski hayatlarımı uğurluyorum.  

Ve yanında umutsuzlukları, hüsranı, sevgisizliği, insan seçmeyi, günlük hırsları, şımarıklıkları. Eskisi gibi anlatıp farkındalık yaratmak bile gelmiyor içimden. Büyümek buysa hayat, çok yaşlanmaya kalmadan verdiğin dersleri inan ben aldım. Sevgiyi bildim, sevildim. Birileriyle mutlu olmayı öğrendim. Sonra kaybettim. O kaybedilmişlikte bana çok şey öğretti. Ama unuttum hayat. Şu an yeni yaşımda tek söyleyebileceğim kendini sevmekmiş. Boşmuş gerisi. Geçmişe baktığımda geçmişte kalmış. Level atlatmış hayat bana. Mutluluk vermiş. En güzeli çocuğummuş ❤️ Şimdi iki oldular :)

Sonra da ailem. Annem, babam, kardeşlerim. Mutluluk kendimdeymiş zaten. Ben yaşatmışım karşıma.. Benim izin verdiğim kadar hayat güzelmiş, ben çekilince karşımdaki de bitmiş. Güçlüymüşüm be hayat. Şimdi çok daha net anlıyor insan. Biliyordum ama pekişti. Yoruldum ama galip geldim. Kimseye eğilmedim. İçimden geldiği gibi sevdim. Gelmediyse bıraktım.Bıraktığım yerde özgürleştim. Böyle de güzelmiş hayat. Kendi ayaklarının üstünde durmak, hayata meydan okumak, ölümden korkmamak, zorluklarla savaşmak güzelmiş. Nereye kadarsa, gittiği yere kadar savaşçı olmak benim hayatımmış. Ve bundan mutluluk duymak. 

Yeni yaşımı, üstümde taşıdıklarımla, kalbimde götürdüklerimle, umutlarımla karşılıyorum hayat. İnadına yaşamak, dik durmak, yolundan dönmeden buna devam etmek, zorlanarak ama bırakmadan yeni pencereler açmak hedefim. Değişik bir yeni yaş yazısı oldu bu. Dün o pencereden güneşi batırırken içimdeki pencereleri bir bir açtım ben yeni hayatlara. Değişe değişe kabuklarımı atıp geliyorum hayat... 

Bana yol aç !