Babam..

Bir resimlerin kaldı, birde içimde bitmek tükenmek bilmeyen özlemin... Babam..❤️

20.01.2019 / 20.01.2022 

Üç yıl oldu. O kadar yalnızlıkmış ki babasız olmak, zaten en büyük korkularımdan biriydi her zaman. Onunla geçirdiğim yıllar için her zaman şükrediyorum. Annemle sık sık onu konuşuyoruz. Ne kadar iyi bir koca ve baba olduğunu, onu tanımakla ve yaşamakla ne kadar şanslı olduğumuzu. Öğrencileriyle konuşuyoruz, aslında ne kadar sert bir öğretmen olduğunu ama ne kadar aslında herkese sahip çıktığını. 

Biz gerçekten çok şanslı çocuklardık, hem öğrencisi hem çocuğu hem de onunla dertleşecek kadar  hayatı paylaşabildiğimiz için çok mutluyum. Gerçekten tanımanızı isterdim. 

Her şeyden önce müthiş bir kız babasıydı. Herkes kız babası olamaz. Bizi inanılmaz özgüvenli yetiştirdi. Prensip dendiğinde bizim için akan sular durur, hem saygı duyarız hem de saygı gösterilmesini isteriz. Çünkü her şeyden üstündür. Prensipler sadece insani duygular için değişir. Birinin ihtiyacım var dediğinde onu asla yalnız bırakmamayı ben ondan öğrendim. Asla zor zamanları olan birini yalnız bırakmaz, ona en büyük anlayışı hep babam gösterirdi. Herkes için en güvenli insan dağ gibi duran babamdı. Ben bu kadar korkulan ve bir şey olduğu zamanda ona sığınılan insan görmedim hayatım boyunca. Yani düşünün 40 yaşlarında buluştuğum  sınıf  arkadaşım şu an gelse korkudan yanında sigara içemem, ama hayatımın diğer zamanlarında keşke hocam yanımda olsaydı diye aramışımdır diye duygularını paylaşmıştı. Bizim okulun yatılı bölümünden sorumlu müdür yardımcısıydı, 300 yatılı erkek çocuğuna hem hocalık hem babalık yapardı. 

 Artık kalmadı ama eski İstanbul kültürüyle büyümüş bir insan olduğu için her zaman onu bu minvalde gördük. İzmit depreminde gecenin üçünde dışarı çıktığımızda apartmanda herkes sokaktayken o balkondan ceket - kravatla  bize bakıyordu :) 

On yaşında beni bale seyretmeye, İstiklalde sinemaya, İnci' de profiterole,  fındıklı Beyoğlu çikolatası yemeye götüren ilk erkekti. Dans etmeyi ondan öğrendim. Plaklara ve kitaplara düşkünlüğümde ondan. 4 yaşında odamda özel kitaplığım vardı ve kitapçıya beraber gidip kitap seçerdik. 

Gazete kültürü ölünceye kadar devam etti. Hatta son gazetesini mutlu olsun diye ben aldım. Başucunda durdu ama okuyamadı. 

Anneme fiziksel olarak ne kadar benziyorsam, hissel olarak da babama o kadar benziyormuşum. Annem beraber yaşadığımız şu dönemde bunu sık sık itiraf ediyor. 

Yaşam kültürü denen bir şey var. Bu anlamda ben tam babamın kızıyım. Bundan da hep gurur duydum. İçki içmeyi, para harcamayı, girdiğim  ortamlarda nasıl davranmam gerektiğini ondan öğrendim. Beni hem serbest bırakıp hem de bir o kadar takip ettiğini de ancak çocuğum olduğunda farkettim. 

İyi bir baba olduğu kadar ondan çok daha iyi bir dede oldu. Üç torununa da aynı babalığı gibi bunu sonuna kadar da yaşattı. 

Onu sayfalarca yazabilirim. Onunla en iyi anlaştığımız dönem benim evlendiğim zamanlardı. Düşünün ki en iyi kahve arkadaşım babamdı. Evden çıkar, onunla kahve içip dertleşmeye yanına gider, haftada en az iki defa buluşurduk. ( Ben Bakırköyde o Büyükçekmecedeydi.) On yaşımdan beri Türk kahvesi yapardım onun için ve kahve keyfi benim için o ölene kadar çok önemli bir ritüel olmuştur. Fethiye' ye gittikten sonra da onunla balkon buluşmaları yapmak en sevdiğim zamanlar olmuştur. Orada da beni yalnız bırakmaması, her sıkıntımda yanımda olması, aynı zamanda bunu her çocuğuna uygulaması açısından benim için gerçekten idol olmuştur. Onun kadar iyi bir ebeveyn olduğumu iddia edemem ama gerçekten çok şanslı bir çocuk olduğumu iddia ederim. Bana hayatı böyle yaşattığı için de ona çok teşekkür ediyorum.

Baba.. Babam.. Seni o kadar çok özlüyorum ki bunu sayfalarca burada anlatsam bitiremem. Şimdi her özlediğimde elimde fotoğrafların  seni düşünüyorum. 

Ve her geçen gün seni çok daha iyi anlıyorum.