(Woman at the window 1925)
Annemi Beklerken...Bence Dali bu resme bu adı vermeliymiş..Bugün internette dolaşırken buldum..Tam beni yansıttığı için hoşuma gitti.Günlerdir Annem gelsin diye bekliyorum..Bu resme gelene kadar bizi yansıttığını sandığım bir sürü resim daha buldum..Bunlardan biri anne aslan ve yavru aslan resmi..Bir tane Monet tablosu..Bir eski zaman şapkalı hatun ve yanında kızı.Bir tane alışveriş resmi aslında bu bizi tanımlayan ender resimlerden olabilirmiş ..Çünkü bizim alışverişlerimiz pek meşhurdur..Eskiden beraber çıkardık ben İstanbul' dayken..Çokta zevkli olurdu..Çünkü o benim aynı zamanda en yakın arkadaşımdı, dostumdu..Sosyal hayatı paylaşırdık..O benim oğluşumun okulunda öğretmen arkadaşımdı sanki..Ne yapacağımıza beraber karar verirdik..Günlerimiz vardı..Beraber giderdik..Ama burda bir parantez açıp gün kavramına açıklık getirmek istiyorum..İnsanlarla konuşurken ya da gördüğüm gün kavramı evlere git, ye iç, dedikodu yap kıvamında değil..Hayatı öğrendiğim , arkadaşlıklarından zevk aldığım , birbirine diğerinin bilmediklerini gösteren içi dolu , kültürlü insanlardan bahsediyorum..Herşeyde olduğu gibi gün kavramınında artık içinin boşaltılmış olduğunu düşünüyorum..Özellikle evliliğimin ilk yıllarında paylaştığım bu değerler bana gelecekte nasıl bir anne ve toplumda nasıl bir birey olunur mesajlarını iletti..Tabii bu biraz da paylaştığınız insanlara bağlı..İşte böyle ortamları beraber paylaştık..Arabada yaptığımız gezileri..Teyzemin bize katılmasını..Evlerimizi ve gerektiğinde arkadaşlarımızı paylaştık..Onun için Annem benim için bir arkadaş, bir dost, daha söylenebilecek ne varsa odur..Çalışma hayatına başladığımda da en yakın desteği yine ondan gördüm..Kendisi hep çalışan bir kadındı ve hala çalıştığı için iş hayatıyla da ilgili tüyoları ondan almışımdır..Sanırım arkadaşlığımızın temelinde saygı yattığı için birbirimizi kişilik olarak yıpratmadık..Ben gençkızken de çatışma yaşadığımızı hatırlamıyorum..Hele evliyken hiç.Kendime onun insan ilişkilerini örnek almaya çalıştım hep..İşte ve evde..Ben huy bakımında daha çok babama benzerim bazen..Kafam bozulduğunda kimseyi dinlemem..Kendi kararlarıma karışılsın hoşlanmam.Onun sayesinde eşim dahil herkesle olan ilişkilerimde farklı bir nokta geliştirdim zamanla.Empati yapmak..En zor zamanda yani işler ters gittiğinde bir de karşımdakinin yerine koyarım kendimi ..Ne istiyorum gerçekten..İşte o zaman bakış açısını yakalarım ve hayat kolaylaşır birden..Tam koptuğunu sandığım anda yeni bir pencere açarım o olaya..İşte bunu severim ben..ve uygularım..Birde çok idarecidir..Zor zaman dostudur.Babamda öyledir ya..Şanslı bir çocuğum ben.Yazın geldiğinde burada en yakın arkadaşlarımdan biri H. ile paylaştık onu..Hergün denize gittik.Gezdik,tozduk..Yürüdük..Gittiğinde boşluğa düştük..Buradaki bütün arkadaşlarım onu ne çok sevdiğimi bilirler..Neden sevdiğimi de..Çünkü sadece ben değil onu biraz tanıyan biri ne kadar yapıcı olduğunu hemen anlar ve sever..Şimdi ben, arkadaşlarım hatta buradaki komşularım Annemin gelmesini bekliyoruz..Yine öyle iyi arkadaşız , yine hayatı paylaşıyoruz ama artık uzaktan..Ve hayatın bize sağladığı bu şanslı buluşma zamanlarından...ONU ÇOK SEVİYORUM.