Benim küçük erkekim büyümüşte artık tek başına İstanbul'a gitmek istemiş..Zaten gitmek istiyordu halasıda eve dönerken beraber dönebileceklerini söyleyince yolladık bizde onu..Dün akşam sarılıp gönderdik.Önce halasına gidecek akşamüstü halası ve eniştesi onu anneme arabayla bırakacaklar..Birisi Florya' da diğeri B.çekmece'de zaten.Sabaha kadar tüm mola yerlerinden mesaj çekti bana..Ben öyle yaparım genelde..Bilirim ki ben gidene kadar annem uyumaz..Ben de rica ettim Çağıl'da öyle yaptı..Hem daha önce de tek başına giderken aynı yöntemi uyguladık..Neyse bu daha servisin Beylikdüzüne gideceğini duyduğunda ben giderim Anneanneme deyip servisten inmemiş..Halası ve eniştesi de bırakmışlar..Annemler yürüyüşte olduklarından yanlarına cep almamışlar ve evde yoklar..Servisten bizi arıyor ben ne yapayım diye..Yani nerde ineyim ve ne yapayım diye..Hemen Beykentte oturan teyzemi aradım..Önce annemlerin yürüyüşte olacakları aklıma gelmedi..Onları da merak ettim bir yandan da Çağıl için rahat inip gideceği bir yol düşünüyorum..Arada bir durak var ama o kadar ters ki yanlış arabaya binse tekrardan 2 vesaitle eve gitmesi gerekecek..Annemler hala ortada yok çünkü akşamüstü halasıyla gelecek diye biliyor..Neyse ki eniştem telefonu açtı.Kısaca durumu izah edip konuştuk.Çağıl'ı aradım teyzeme gitmesini söyledim.Şimdi diyeceksiniz ki 15 yaşında adam ama bu adam hiç yalnız duraklarda inipte başka bir arabaya binmeden İstanbul'dan gitti..Geldiğimizde de sağolsun annem karşılar ve hiç otobüse binmeden eve döneriz..Sadece servisle döndüğümüzde eve gidene kadar o da beraber döndük.Bir yandan ona güveniyorum kocaman adam ama bir yandan da sadece bizimle gittiği için yalnız olması canımı sıkıyor-dokuz yaşından beri fethiye de yaşıyoruz, doğduğundan beri arabamız var ve okula hep servisle gitti-bu da bir yandan ani gelişen bir olayda savunmasız kalabilir gibi geliyor,anneyiz ya hem de pipirikli en delisinden seneryolar yazıyorum bir sürü kafamda kesinlikle çatlak olduğuma karar verip sakin olmaya çalışıyorum ama yüzüm asık ve telefonlar açılmadıkça yüzüm asık kalacak.Giyinip çıkıyoruz evden bir yandan da Çağıl arıyor kapıda teyzeme ulaşmış..Ohh içim rahatladı ama yüzüm düzelmiyor..Öyle işe geldim.Annem aradı işteyken eve gelmiş ve Çağıl'ı aramış cepten..Bana telefon açmış bil bakalım çocuğun nerde diyo gülerek bu gibi bir durumda benim çılgın ve gözü dönmüş manyak bir kadın olabileceğimi bildiğinden beni sakinleştirmeye çalışıp sakin ol diyor ve kahvaltı edip gel beni al demiş Çağıl onu anlatıyor..Teyzem zaten bizde anne yarısı, torunları da Çağıldan küçük ve arkadaş olduklarından öğlene kadar orada oturacağız deyip beni rahatlattı ve günlük çekiştirmemizi de yaptıktan sonra rahatlamış bir halde ama yüzüm asık ve keyfim kaçık - çünkü psikolojim hemen yerine gelmez- bir şekilde güne devam ettim.En güzel lafı yine bir öğretmen emeklisi olan teyzem söylediğinden yazımı bu lafla kapatıyorum..
Söyle ona ( bu kısımda " O " ben oluyorum :))
bu çocuk (Çağıl) çocuk yapacak(!) boya gelmiş (Çağıl 1.80 m) o kadar merak edip manyaklaşmasın...
En son geçtiğimiz yaz gördüklerinden kapıyı açınca eniştemin suratını düşünemiyorum ki eniştem de uzun boyludur ve teyzemin bu yaşta bir çocuk için endişelenmemin ne kadar saçma bir şey olduğunu hatırlatmasıyla Uzunbey'le bu lafı konuşup gülüştük aramızda..
Manyaklık parayla değil ne yapayım..Ben ki 12 yaşımda Çatalcaya otobüsle giderdim ve akşam dönerdim eve..Onun yaşındayken her hafta Şişliye okuldan sonra gidip dişlerimi yaptırırdım ve üstüne Nişantaşında gezerdim bi de..ama o zamanlar bu zamanlar gibi değil işte ve ben anneliğe terfi ettim çocukluktan.