Hiçbir yerlerdeydim ben, hiçbir yere ayrılmadım..

Kaç zamandır elim yazmaya gitmedi. Uzun zamandır üç aylık kontrollerle götürdüğüm tedavi, yine yeniden kemoterapi seanslarına başlamamla devam ediyor. Şerefsiz hortladı yine. Sevin hastalığınızı diyorlar, ona misafir gibi davranın. Beni her gün zorlayan, her sabah kalktığımda değişik duygular yaşatan bir şeyi sevmek normal mi? Tabii ki sevmiyorum, çünkü her gün onunla al takke ver külah hayatı yaşıyorum. 

Yılbaşı öncesi belli oldu aslında. Bu üçüncü raund. Daha fazla ayrıntı yazmak istemiyorum. Zaten yazmaya da gerek yok. Bu kadarını bilmeniz yeter. Sadece hayatınızı sevin, başkalarının nasıl hayatlar yaşadığını ve neler hissettiğini bilemezsiniz. Mutlu olmaya bakın. 

Yaşadığınızın keyfini çıkarın. Ben öyle yapmaya çalışıyorum. Biraz normal hayattan ve herkesten uzaklaştığım doğrudur, çünkü hem pandemi devam ediyor hem de insanların sıradan günlük dertlerini dinlemeye bazen gücüm yetmiyor, anlayamıyorum da. 

Bu şekil bu ara böyle hoşuma gitti. Belki biraz, benimde kendimi dinlemeye ihtiyacım var. Zaten şu ara kendime bakım yapmam gereken bir zamanda da etrafla ilgilenemiyorum doğal olarak. Yine korkmuyorum, yine zor zamanlarım olabilir, yine üstesinden gelmeye çalışacağım. Sadece bu sefer hayallerimi ertelemeyeceğim, ilk fırsatta kafamdakileri uygulamaya geçeceğim. Ha bu arada kendimi oyaladığım yazılar göreceksiniz, sosyal medyayı bırakmayacağım, kısaca hayata devam edeceğim. Bazen de deli iç dökmeleri de yaşayabilirim. Şimdiden bu tutarsız yazılar için açıklamamı yapayım. Ne yapayım hayat da böyle değil mi zaten ? Ne zaman ne olacağı belli olmayan bir yaşam aslında. Sadece biz istediğimizi yaşadığımız hissine kapılıyoruz... 

Not 1: Bu bloğu sevdiğim doğrudur, sonuna kadar burda olmak dileğiyle.. Yeni yılınız eski yıllarınızdan güzel geçsin. 

Not 2: Kış kaktüsü çiçeği  bu yazıyı tetikledi aslında, yoksa hiç bir şey yazma ihtimalim  yoktu. Hayat ne kadar ilginç ki küçük bir çiçek hala bir yerlerde sönmüş bir duyguyu ateşleyebiliyor.. Kendimde bu yaşam sevincini seviyorum. Geçmişte kaybettiğim güven duygumun yerini dolduruyor. Ve olabildiğince onu beslemeye çalışıyorum. 

Hala şiir seviyorum, hala ressamların eserlerini takip ediyorum. Hala Dünyayı sonuna kadar takip ediyorum. Bizi esas yoran Dünya değil, insanlar aslında ve onların yaptıkları..