değişik bir yazı..

Ağlayan çocuklara dayanamam.Aslında ağlatanlara da..Yanımdaysa müdahale ederim. Çocuğun dikkatini çekmeye çalışır, canı sıkıldığından mı yoksa canı acıdığından mı ağlıyor bakarım.
Özlem beni de sobelemiş : " çocuğumuza başkalarının evindeki davranışları hakkında nasıl eğitim vermeli? "

Bu eğitimi ben çocuğuma anlatalı çok oluyor ama her bensiz gittiği ortamda ve her yeni durumda küçük bir hatırlatma yapar-dım(ım). Örneğin o zamanlar çalışmadığım için günlere , sergilere,alışverişe, annemin ya da eşimin işyerine , bankalara, fuarlara , yemeklere beraber giderdik.. Gitmeden tembih ederdim,yanıma küçük oyuncaklarını alır ve onun ilgisini çekebilecek bir ortam yaratana kadar peşinden ayrılmazdım. Tabii ki çocuk odası olan evlerde daha rahat ederdik ama eğer çocuk odası yoksa yerde, yakınımda oyuncaklarıyla oynar,pek nadir sıkılırdı..Tv her zaman kurtarıcım oldu, ben sevdiğimden onu da pek kısıtlamadım.Kurallarımız vardı ve genelde bakışımla yönlendirirdim..İstemediğim bir şey yaptığında bakardı, bende onu takip ederdim ki hemen müdahale edeyim..

Ben Çağıl ' la pek sorun yaşamadım aslında, çok gezdiğim için her yerde nasıl davranacağını öğrenmişti.. Bunun için çocukları pek eve kapatma kararında değilim. Yalnız çocuk ne kadar serbest bırakılırsa anne de o kadar ilgilenmek zorunda kuralını unutmadan..Herşeyi ellemesine izin veren , çocuk sussun diye eline cep telefonu sıkıştıran , çocuğu bırakıp kendi keyfine bakan anneleri de anladığımı söyleyemem.
Son söz , bir insan kendini ne kadar anlatırsa anlatsın ben şöyle bir anneyim, çocuğuma iyi bakarım, çok iyi ilgilenirim falan diye unutmayın ki çocuk büyütmüş bir başka kişi sizin o çocuğun altını değiştirmekten ,ağzını silmeye, çocuğa tavrınızdan , sinirliliğinize kadar sizin nasıl biri olduğunuzu anlayacaktır.Bu yüzden olabildiğince içten ve sinirlenmeden gittiğiniz yerde ev sahibine ve başkalarına karşı samimi olun..Böylece en küçük bir problemde bile sizi çözüme ulaştıracak yakınlığı sağlarsınız..