hayat, beni neden yoruyorsun..?

Hayat, arada kafamı karıştırmak için neden kulağıma fısıldıyorsun ki..? Benim kafamın karışması için zaten bu çabalara gerek yol, günüm yeterince yoğun ve karışmış halde geçmişti, dün lise arkadaşlarıyla İstiklal'de buluşan Uzunbey Taksim'in ne kadar kalabalık olduğunu ve insanların bir sağa bir sola gezip durduğunu anlattığında zaten benim için gitmişti, o oralardan sıkılmış ve bıkmış olabilir ama ben hala oraları özlüyorum, caddeyi baştan aşağı gezmek, insanların üstüme üstüme gelmesini seyretmek hoşuma giderdi mesela.. Yol kenarındaki pasajlara gire çıka Tünele kadar yürümek ve her vitrinde önce boyuma sonra kıyafetime bakmak daha sonra vitrindekileri seyretmek tam özlediğim bir şeydi..

Oysa ben onun bugün her yaptığıma Uzunbey'den onay almamı isteyen müşterisiyle gayet mutlu ve mesut saatler geçirirken, akşam saatlerine yetiştirmem gereken işler varken gayet memnundum.

Herkes bana uzakken, yakın olmasını istediklerim şu an yanımda yokken, ve kendimi bazen güzel ve sakin görünen bu kasaba da tutuklu hissederken fonda dinlediğim müziklerin canımı bu kadar yakması normal midir sence..? Ya da bana sürpriz mi yaptın..? Nasıl bu kadar içimdekileri okuyup onları yapamayacağımı bile bile bunları bana söylersin.. Canının istediğinde istediğin yere gitmek, özlediklerini gerçekleştirmek bu kadar kolay mı..? Olmayacağını bilerek istemek mi daha zor..? Ne olur canımı bu kadar yakma.. Herşey güzel bir rüya gibi bir şekilde sürsün gitsin. Bırak hayatta ne yapacağıma ben karar vereyim.. Beni savurduğun ağaç yaprakları gibi dağıtma bir tarafa, ya da dalgaların kıyıya vurduğu kum gibi savurma.. Yeterince yorgun, yeterince vurgunum, kendimi toplamam, hayatı sorgulamam sürdükçe savaşacak yeni alanlar çıkıyor karşıma, her karşıladığım günden sabır ve biraz da anlayış bekliyorum. Ben kendi kafamdaki düşüncelerle başa çıkmaya çalışırken bana yeni cepheler açma.

Hayat, kafamı karıştırma..